Joey’s Luck
โจอี้ แคร์แกนอาศัยอยู่ที่ลอนดอน ในปี 1912 เดือนมกราคม เขาไม่มีสถานที่อาศัยอยู่
“
มันไม่ได้เป็นเรื่องสำคัญ
” เขาคิดและยิ้ม “
โชคชะตาของโจอี้กำลังพาไปหาห้อง ” โจอี้คิดมากมายเกี่ยวกับโชคชะตา “ ซักวันหนึ่งฉันจะต้องรวยให้ได้ ” เขาบอกกับทุกคน “
คนโชคดีจะรวยและฉันโชคดี
”
หลังจากเดินมาเป็นเวลานาน เขาก็พบห้องในบ้านหลังหนึ่ง มันใกล้กับทาวเวอร์บริดจ์ ห้องนั้นไม่ได้ใหญ่มากแต่มันราคาถูก เจ้าของบ้านเช่านั้นชื่อว่า มิสเตอร์เว็บเบอร์ เขามองโจอี้หัวจรดเท้า
“
คุณชื่ออะไร ” เขาถาม “
คุณมาจากไหน ”
“
โจ โจ สมิธ ” โจพูด “
ฉันมาจากไอร์แลนด์ ”
“
ดี
คุณสามารถเข้าพักได้ ” เวบเบอร์พูด “
แต่ฉันต้องการค่าเช่า
2 อาทิตย์ตอนนี้ ”
“
ฉันมีเงินสำหรับอาทิตย์เดียว ”
โจพูด
“
และพรุ่งนี้วันอาทิตย์
” เวบเบอร์พูด “
คุณไม่สามารถหางานทำวันอาทิตย์ได้ ”
เพราะฉะนั้น
เมื่อไหร่คุณจะต้องให้ตังฉันสำหรับสองอาทิตย์ได้ ?
โจอี้ยิ้มและพูดแบบปากไม่ตรงกับใจ “
ฉันจะหางานทำ ” เขาพูด “
ฉันโชคดี
สิ่งดีๆ
นั้นจะเกิดขึ้นเกิดฉัน
เรียกมันว่าความโชคดีของโจอี้ ”
ในวันอาทิตย์ โจอี้อยู่บนเตียงตลอดเช้า และในตอนบ่ายของต้องการที่จะออกไปเดิน หลังจากชั่วโมงหนึ่ง เขาได้เอากระเป๋าจากผู้หญิงคนหนึ่งในถนนฟลีทไป
ผู้หญิงคนนั้นตะโกน “ หยุด
หยุด ! ”
แต่โจอี้ออกไปราว 50 เมตร
และไม่มีผู้คนอยู่ใกล้ๆ เลย
โจอี้หัวเราะและวิ่งลงไปที่ถนนเล็กๆ ระหว่างตึกสูง
2 ตึก มีทางลงไปแม่น้ำ เขาหยุดและเปิดกระเป๋า มีเงินอยู่ในนั้น แต่มันไม่มาก
เขาเอาเงินออกและวางกระเป๋าลงไปในแม่น้ำ
หลังจากวันนั้น เขาเดินผ่านร้านขายหนังสือ มีผู้คนมากมายอยู่ในนั้น ดูหนังสืออยู่
และเขาเคลื่อนตัวไปอย่างระมัดระวังระหว่างพวกเขา
สองนาทีต่อมาเขาไปยืนอยู่หลังผู้ชายอ้วนคนหนึ่ง และเข้าไปใกล้อย่างเงียบๆ
ผู้คนนั้นไม่รู้สึกว่ามือของโจอี้อยู่ที่กระเป๋าหลังของเขา
แต่ตอนนี้กระเป๋าสตางค์ของผู้ชายคนนั้นอยู่ข้างในเสื้อของโจอี้แล้ว มันใหญ่มาก
กระเป๋าตังใหญ่
และเมื่อเขากลับบ้าน เขาก็เอาตังให้เจ้าของบ้านสำหรับเงินค่าเช่า 2
อาทิตย์
“
คูณหางานได้ในวันอาทิตย์เหรอ ? ”
เวบเบอร์ถาม “ ที่ไหน กับใคร
? ” โจอี้ยิ้ม “
ฉันบอกคุณแล้ว
ฉันโชคดี ความโชคดีของโจอี้ ”
สามเดือนต่อมา โจอี้
แคริแกนเดินไปในถนนของลอนดอนทุกวัน
เขาขโมยกระเป๋าถือจากผู้หญิง
หรือสิ่งของจากร้านค้า
และกระเป๋าสตางค์จากประเป๋าของผู้ชาย
ในตอนเช้าเริ่มต้นของเดือนเมษายน
เขาเอากระเป๋าสตางค์ของผู้ชายแก่ใบหน้าสีแดง โจอี้เป็นนักล้วงกระเป๋าที่ดีมาก ผู้คนไม่เคยรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำมัน
แต่ไม่ใช่เช้านี้ ผู้ชายใบหน้าสีแดงคนนั้นเร็ว เขากลับมา
มองโจอี้ และตะโกนว่า “
เฮ้ !
คุณนั่นมันกระเป๋าสตางค์ของฉัน ! เอาคืนมานี่ ! ”
แต่โจอี้ก็เป็นนักวิ่งที่ดีเช่นกัน สองนาทีต่อมาเขาอยู่ที่มุมถนนอื่น รอบๆ
มุมถนนนั้น และเขากระโดดขึ้นไปบนรสบัส
“
ความโชคดีของโจอี้ ” โจอี้พูดและหัวเราะ
มีความโชคดีมากมายสำหรับโจอี้ในอาทิตย์นั้น เขาเริ่มเรียนรู้ว่า เงินคือพระเจ้า
ในร้านเหล้าใกล้กับบ้านของเจ้าของบ้านเช่าของเขา เวบเบอร์ไปที่ร้านเหล้าทุกตอนเย็นและนั่ง กับเพื่อนของเขาชื่อโกล์ดแมน
โกล์ดแมนมีร้านเหล้าในตอนเย็น เขาเห็นเวบเบอร์และโกล์ดแมนอยู่ที่โต๊ะใกล้กับหน้าต่าง มีผู้คนมากมายอยู่ในร้านเหล้า โจอี้ซื้อเครื่องดื่ม และหาที่นั่งใกล้กับเวบเบอร์และโกล์ดแมน พวกเขาไม่เห็นโจอี้ โจอี้นั่งหลังพวกเขาและฟัง
“
แต่ฉันต้องการเงินที่จะซื้อของเมื่อผู้คนพาพวกมันมา ”
โกล์ดแมนพูด
“
เงิน , ใช่ ”
เวบเบอร์ตอบ “ แต่ 100 ปอนด์หรือมากกว่านั้น ? และในร้าน
? ไม่ ไม่
พระเจ้า ! ”
“
มันไม่ใช่ในร้าน ” โกล์ดแมนพูด “
มันอยู่ในห้องข้างหลัง
”
“
คุณมีสถานที่ดีๆ
ที่จะเก็บมันไหม ” เวบเบอร์พูด
โกล์ดแมนหัวเราะและพูดว่า “
สถานที่ที่ดีมากๆ ”
โจอี้นั่งดื่มเครื่องดื่มของเขาและคิด
เขารู้จักร้านของโกล์ดแมนเพราะว่ามันอยู่ถนนเดียวกันกับบ้านเวบเบอร์ โจอี้เดินผ่านมันบ่อย
หนึ่งร้อยปอนด์หรือมากกว่านั้น “
ฉันกำลังจะมีเงิน 100 ปอนด์ ”
เขาคิด “ ตอนนี้ ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ! บางทีอาจจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่อเมริกา !”
เขายิ้ม ความโชคดีของโจอี้อีกแล้ว
ดังนั้น เงินในห้องที่อยู่ข้างหลัง ในสถานที่ที่ดีที่สุด แต่มันคือที่ไหน ?
เช้าวันต่อมา โจอี้เดินช้าๆ
ผ่านร้านของโกล์ดแมน
เขาไม่ได้เข้าไป
แต่เขามองผ่านหน้าต่าง
ผู้ชายแก่อยู่ในร้านค้าแต่เขาไม่เห็นโจอี้
โจอี้มองและเปิดประตูไปที่ห้องข้างหลังของร้าน หลังประตูมีโต๊ะ เก้าอี้
2 ตัว และตู้ใบใหญ่
หรือเงินของโกล์ดแมนจะอยู่ในตู้ ?
ทันใดนั้น ชายแก่มองขึ้นมา และโจอี้กลับและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ในคืนนั้นเขาไม่ได้นอน เขาเอาของๆเขาใส่ลงในกระเป๋า
นั่งลงบนเก้าอี้และรอถึงเที่ยงคืนและไปในตอนตี 2 และลงมาและออกไปจากบ้าน
มันเป็นคืนที่เย็นและโจอี้มองไปที่ดวงจันทร์บนท้องฟ้า
“
คุณเป็นพระจันทร์ที่โชคดีไหม ”
เขาพูดและยิ้ม “ โชคดีของโจอี้ พระจันทร์
? ” เขาเดินไปที่ร้านของโกล์ดแมนและมองไปรอบๆ ไม่มีใครอยู่บนถนน เขาเองค้อนเล็กๆ จากเสื้อโค้ทของเขาทุบไปที่ประตู ทันใดนั้นเขาจับและเปิดประตูออก
โจอี้เข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
เขาปิดประตูข้างหลังเขาและวางกระเป๋าของเขาลงบนพื้น และเขาเดินอย่างเงียบๆ ไปที่ประตูข้างหลังและเปิดมันและเข้าไปข้างใน
มันมืดแต่มีแสงจันทร์ผ่านเช้ามาทางหน้าต่าง และโจอี้ก็เห็นตู้ใบใหญ่
ใช้ค้อนอันเล็กเปิดตู้ออก มีหนังสือมากมายและกระดาษอยู่ในนั้น กระดาษบางส่วนตกลงมาบนพื้น
“
มีใครอยู่ในนั้น ” โจอี้ไม่เคลื่อน สายตาของเขามองไปรอบๆห้อง ประตูด้านหลังของห้องถูกเปิดออก และมีโอ
โกล์ดแมนเดินเช้ามากับไปตะเกียง
เขาเห็นโจอี้
“
อะไร ! ” เขาเริ่ม
โจอี้กระโดด
และคว้าจับแขนของโกล์ดแมนและจับไปไว้อยู่ข้างหลังของเขา ทันใดนั้นเขาใช้ค้อนทุบไปที่หน้าของโกล์ดแมน
“
เงินอยู่ไหน ” เขาพูด “
บอกฉันมา ! ”
“ เงิน ? ” โกล์ดแมนพูด “
อะไร เงินอะไร ? ”
“ ไม่มีเงินอยู่ที่นี้ ”
“
มี
มันอยู่ที่นี่ ” โจอี้พูด “
คุณบอกเกี่ยวกับมันให้เวบเบอร์ฟัง ตอนอยู่ที่ร้านเหล้า 100 ปอนด์
หรือมากกว่านั้น
มันอยู่ที่ไหน ? ” โกล์ดแมนไม่พูดอะไร
“
บอกฉันมา ” โจอี้พูด “
หรือให้ฉันหักแขนของคุณ
หักข้างหนึ่งและหักอีกข้างหนึ่ง
มันอยู่ไหน ? ”
โกล์ดแมนพยายามที่จะเอามือออก เขาโกรธแต่มีมีคำพูดใดๆ ออกมาจากเขา
โจอี้ใช้คอนทุบไปที่ตาของโกล์ดแมน “
บอกฉัน ! หรือจะให้ฉันตีไปที่หน้า !
”
“
ก็ได้ ก็ได้ มัน
มันอยู่ใต้พื้น ” โกล์ดแมนบอก “
มันอยู่ใต้ตู้ ”
โจอี้ดันชายแก่ไปที่ตรงข้างตู้ “
เอาออกมา
เดี๋ยวนี้ ” เขาพูด
ชายแก่วางตะเกียงไว้ที่พื้น และเลื่อนตู้ออกจากผนัง ทันใดนั้นเขาก็ได้อยุ่ระหว่างตู้ และผนัง
และดึงพื้นออก
มีกล่องเล็กๆอยุ่ใต้พื้นและโกล์ดแมนเอาออกมา
โจอี้คว้ากล่องจากมือของชายแก่และเปิดมัน มีเงินอยู่เต็มเลย โจอี้ยิ้ม
“
ฉันรู้จักคุณ ” โกล์ดแมนพูดทันที “
คุณอาศัยอยู่ที่บ้านของอัลเบิร์ต เวบเบอร์
”
“
ใครอัลเบิร์ต ” โจอี้พูด “
ไม่รู้จักเขา ”
เขาเริ่มเอาเงินออกจากกล่องและใส่ลงในกระเป๋าเสื้อโค้ทของเขา
“
ใช่ ใช่คุณ ! คุณอาศัยอยู่ที่บ้านของเขา ”
โกล์ดแมนพูด “ อัลเบิร์ต
บอกฉันเกี่ยวกับคุณ คุณคือ ”
“
เงียบเดี๋ยวนี้ ” โจอี้พูด “
ใช่
คุณรู้จักฉัน
แต่จะไม่มีใครหาฉันพบ ” เขาหัวเราะ “
ฉันสามารถไปได้ไกลโดนเงินนี้ ”
เงินทั้งหมดตอนนี้อยู่ในกระเป๋าของโจอี้หมดแล้ว เขาดันโกล์ดแมนออกเล็กน้อย “
ตอนนี้กลับไปที่ห้องนอนของคุณและอยู่ในนั้น ”
โจอี้ดันเขาอีกครั้ง
“ ไป ไปเร็ว
”
ชายแก่เริ่มเดินไปตรงข้ามห้องตะเกียง ทันใดนั้น
เขากลับมาและตีโจอี้ที่หัวด้วยโคมไฟ
“
อ้ากก ” โจอี้ร้อง
โคมไฟตกและแตกลงบนพื้น ต่อมากระดาษจากตู้ น้ำมันจากตะเกียงไหลมาที่พื้น ถูกกับกระดาษ
โกล์ดแมนพยายามวิ่งออกจากร้านแต่โจอี้กระโดดขึ้นบนเขา ทั้งสองตกลงไปบนพื้น หัวของชายแก่กับผนัง หลังจากนั้นเขาไม่เคลื่อนไหว
โจอี้ได้ยินเสียงดังออกมาจากเปลวไฟก่อนที่เขาจะเห็นพวกมัน
เขามองข้างหลังเขาเปลวไฟใหญ่และลุกลามมาครึ่งขาของโต๊ะ
โจอี้กระโดดและวิ่งออกจากร้าน เขาหากระเป๋าของเขาหน้าประตู และออกไปที่ถนนและเริ่มวิ่งอีก ในสุดของถนน
เขาหยุดและมองกลับหลัง
มีเปลวไฟลามมาที่หน้าต่างแล้วในตอนนี้ และมีควันสำดำออกมาจากประตูของร้าน
เขาคิดถึงชายแก่ที่นอนอยู่บนพื้นในห้องข้างหลัง แต่ไม่กี่นาทีต่อมา ทันใดนั้นเขากลับไปและวิ่งครั้ง
ภายหลังสองวัน ในวันพุธที่
10
เมษายน 1912
โจอี้อยู่ที่เซาท์แทมตันกับผู้คนหลายร้อยคน พวกเขามาเรือลำใหม่ที่นั้น เรื่อที่ใหญ่ที่สุดและเร็วที่สุดในโลกมันคือวันแรกสำหรับการเดินทางไปยังแอตแลนติดในนิวยอร์ก บรรทุกมากกว่า
2,000 คน
บางคนในเซาท์แทมตันในวันนั้นเป็นผู้โดยสารของเรือ
บางคนมาเพื่อที่จะดูเรือลลำใหม่ที่มหัศจรรย์ และในนั้นโจอี้เป็นผู้ชายที่มีความสุข เขาเป็นผู้โดยสารกับตั๋วและกระเป๋าเงินของเขา ตั๋วไปนิวยอร์ก ชีวิตดี
เขาคิด
“
ความโชคดี
ของโจอี้คือมีเงินสำหรับตั๋ว ”
เขาพูดและหัวเราะ “ และความโชคดีของโจอี้คือการพาตัวเองไปอเมริกา ”
“ นี้คือตอนจบของชีวิตของฉัน ”
และเขาเข้าไปในเรือไททานิก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น